Ιμάντας μεταβίβασης

Δημοσιεύεται στην ΑΥΓΗ της 12.10.2013

Προ  ημερών  είδε το φως της «κομματικής δημοσιότητας»  ένα κείμενο του Δημήτρη Βίτσα, σχετικά με τις εκλογές  του Νοεμβρίου στο Τεχνικό Επιμελητήριο , όπου ο  Γραμματέας του ΣΥΡΙΖΑ υποδείκνυε - ή για την ακρίβεια  γνωστοποιούσε -  την υποστήριξη  συγκεκριμένης παράταξης. Η υπόδειξη ή γνωστοποίηση προκάλεσε  έντονη συζήτηση σε γνωστό διαδικτυακό τόπο της Αριστεράς, χωρίς όμως να φέρει στην επιφάνεια  το ιστορικό βάθος και πλάτος  κάποιων καταστάσεων :     Οι οποίες ξεκίνησαν από «καλοπροαίρετες»  άνωθεν παρεμβάσεις  με στόχο την αποτελεσματικότητα, για να πλήξουν τελικά και να αποτελματώσουν    την υπόθεση της κοινωνικής αλλαγής .

Εδώ δεν υπονοώ   απλά και μόνο την ιστορία των πρόσφατων μεταπολιτευτικών  δεκαετιών ,

όπου γενικά  οι  κομματικές δυνάμεις επιδίωκαν να «μεταφράσουν» την πολιτική  τους επιρροή σε συνδικαλιστική  ή  αυτοδιοικητική ισχύ,  παράγοντας ενίοτε το σούργελο των «ανεξάρτητων» συνδυασμών που δεν έπειθαν κανένα για την ανεξαρτησία τους ή των συνδικαλιστών κομματόσκυλων που συχνότατα «πάταγαν» στο  πόστο τους με καθαρά αναρριχητικές επιδιώξεις…  Η (πονεμένη) ιστορία κόμματος και κοινωνικών οργανώσεων  είναι ιδιαίτερα μεγάλη, με  χρονικό βάθος περίπου  ενός αιώνα – αρχής γενομένης από την μπολσεβικική  απαγόρευση της δράσης των σοσιαλιστικών κομμάτων   στα Σοβιέτ (1918).  Μερικά χρόνια αργότερα το 12^ο Συνέδριο του ΚΚΣΕ το 1923  επιβεβαίωσε   την  λενινιστική αρχή ότι τα «Σοβιέτ είναι απλά μέσα εξυπηρέτησης των σκοπών του κόμματος», σχηματοποιώντας την μάλιστα σε κάποια φάση  με τη γνωστή μηχανολογική  εικόνα των «ιμάντων μεταβίβασης».  Η  Έλλη Παπά  στο δοκίμιό της «Μακιαβέλι εναντίον Μαρξ», αναφερόταν στις αντιρρήσεις της Ρόζας Λούξεμπουργκ για το λενινιστικού τύπου κόμμα «λίγων διαλεχτών καθοδηγητών, μιας «ελίτ» μεσαίων στελεχών-χειροκροτητών και μιας … πειθαρχημένης μάζας κομματικών μελών, χωρίς βούληση και χωρίς ενεργό συμμετοχή στις πολιτικές αποφάσεις»….

Ένα κόμμα «μονοδρομημένο»,  με τη ροή των  αποφάσεων εκ των άνω προς τα κάτω και με αντίθετο «ρεύμα» την  απλή μεταφορά  πληροφοριών και ιδεών της βάσης προς τα ανώτατα κλιμάκια, είναι ένα κόμμα σε τροχιά γραφειοκρατικοποίησης και ιδεολογικής μαλάκυνσης. Βέβαια το κόμμα δεν είναι ουδέτερος θεατής  των διαφόρων κοινωνικών αγώνων, όμως η εδώ ή εκεί παρέμβασή του  στα «ξερά» γήπεδα της αυτοδιοίκησης και του συνδικαλισμού έχει ως όριο τη  διακριτική μεταλαμπάδευση κριτηρίων, αρχών, γενικών θέσεων.  

Δυστυχώς , στο καταστατικό που ψηφίστηκε από το πρόσφατο Συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ, υπάρχουν στοιχεία που  ευνοούν  ένα πολιτικό σκηνικό παλαιοκομμουνιστικού τύπου. Αναφέρομαι στο άρθρο 7 για την αναστολή και απώλεια ιδιότητας μέλους, που επέρχεται  ακόμη και λόγω   αντίθεσης στις αποφάσεις του κόμματος !!!

Στη ζωή βεβαίως  «ουδείς άσφαλτος» - κατά τη γνωμάτευση γνωστής λαϊκής τραγουδίστριας…Όμως η πραγματικότητα δεν μπορεί να περιμένει το επόμενο συνέδριο  για την εξάλειψη σειράς απαράδεκτων όρων…