Αυτός ο τίτλος προκαλεί πλέον τη δυσφορία πολλών , αλλά ταυτόχρονα
την ευφορία των «Γιαουρτωτών συνείδησης» : Τουτέστιν των μελών της γνωστής
επαναστατικής οργάνωσης , που έδρασε από την εποχή που ο χενεράλ Tsoukatos αποτολμούσε διείσδυση στα Εξάρχεια http://oikonikipragmatikotita.blogspot.gr/2012/02/blog-post_6357.html
, μέχρι την περίοδο ανάπτυξης του κινήματος των καταγανακτισμένων. Του κινήματος που δεν
πατούσε απλώς στο υπο-κίνημα των
αγανακτισμένων αλλά έστεκε «απίκο» επί 24ωρου βάσεως, σε αναζήτηση Σημίτιδων,
Λοβέρδων, Πάνκακων, Παπακωνσταντινοπουλέων και άλλων πεδίων βολής….
Με αυτό το εισαγωγικό σχόλιο , που αφορά μία και μόνο και δη «εξωτερική»
χρήση του γιαουρτιού, δράττομαι της ευκαιρίας για να θυμίσω στα πάσχοντα από
αλτσχάϊμερ ιδεολογικά βρέφη, που
καταδυναστεύουν τη χώρα : Πως υπήρξε περίοδος
που η κύρια αντίθεση στα πλαίσια του ευρύτατου,
αριστεροδεξιού αντιμνημονιακού κινήματος, επικεντρωνόταν στο εάν ο Forest ΓΑΠ (που λέει
κι ο Μάνος Στεφανίδης) πρέπει να τουφεκισθεί κατά τη διάρκεια λαμπρής τελετής στη πλατεία Συντάγματος , ή αν
αντίθετα πρέπει να κατατμηθεί σε 15.000 κομματάκια τα οποία εν συνεχεία θα
καταποντισθούν σε μια θάλασσα αντάξια του χρώματος που θα συνοδεύει το όνομά
του στην Ιστορία – δηλαδή στη Μαύρη Θάλασσα….Εκείνη την περίοδο βγήκε κι ο Ιφικράτης Αμυράς για να πει τα δικά
του, τα οποία , κατά παράβασιν της αρχής «τρομοκρατία εξομολογουμένη ουκ έστιν
τρομοκρατία», αξιοποίησαν οι ανανήψαντες και ανα-ευπρεπεισθέντες Δεξιοί εναντίον του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ, λίγο πριν τις εκλογές
της 17ης Ιουνίου….
Το θέμα μας όμως είναι το γιαούρτι. Και για
την ακρίβεια το ένα και μοναδικό γιαούρτι – όπως το Κόμμα - που
είναι το γιαούρτι με πέτσα…
Βρισκόμουν λοιπόν στις Βρυξέλλες για ένα
σεμινάριο της Πολιτικής Αεροπορίας, πριν 10 περίπου χρόνια, οπότε τα απογεύματά
μου περιφερόμουν στην πόλη κάνοντας από καθαρά προσωπικό βίτσιο έρευνα στα
σούπερμάρκετ, σχετικά με τα υπαρκτά
γιαούρτια…Μετά δυο εβδομάδες τα συμπεράσματά μου ήταν απογοητευτικά : Τα
γιαούρτια τους ήταν μάλλον γιαουρτοειδή, χαμηλής ρευστότητας, συμπαγή και καθόλου
εκτοξεύσιμα, χωρίς τη ζωογόνα και ενζυμοβριθή πέτσα.
Σκεπτόμουν λοιπόν από τότε ότι ο Έλληνας που θα μπορούσε να πείσει τους ανθρώπους
και να διαθέσει στις Βρυξέλλες και στην
Ευρώπη το original, παραδοσιακό και μακροβιοτικό γιαούρτι, με τη γλυκόξινη γεύση του
και τα τριγλικερίδια ως παράπλευρη αλλά αντιμετωπίσιμη απώλεια, αυτός λοιπόν ο Έλληνας θα έβγαζε crazy money* – κατά πως λέμε σε απλά ελληνικά. Και ταυτόχρονα αυτός ο Έλληνας
θα έδειχνε σε αρκετούς συμπολίτες μας τη διέξοδο από το βλακώδη και στείρο
μεταπραττισμό, που έχει χαντακώσει τη μεγάλη πλειοψηφία των παραγωγικών
δυνάμεων της χώρας…
Έ λοιπόν, πρόσφατα αισθάνθηκα απέραντη χαρά, όταν πληροφορήθηκα για τις επιτυχίες
ενός ανθρώπου που κατασκεύασε το ελληνοπρεπές γιαούρτι Chobani στην αγορά των Ηνωμένων
Πολιτειών. Που θριάμβευσε πραγματικά σε ταχύτατο χρονικό διάστημα, αφού προηγουμένως
δοκίμασε και απέρριψε τα κυκλοφορούντα αμερικάνικα γιαούρτια ως απαίσια - στη
γεύση και στη ποιότητα. Μόνο που ο κύριος αυτός λεγόταν Hamdi
Ulukaya και ήταν Τούρκος……
*crazy money = τρελά λεφτά (αλλά μην το πείτε σε κανένα Εγγλέζο, γιατί θα σας
κοιτάζει σαν να είστε παράφρονες)
