Θυμάμαι ένα άρθρο
μου στην ΑΥΓΗ προ δεκαετίας περίπου, με τίτλο «Κτηνοτρόφος τουρίστας», και
μπαίνω σε σκέψεις για τη σχετικότητα του χιούμορ….Τότε ακόμη ίσχυε το γνωμικό «Αλβανός
τουρίστας», δηλωτικό της απιθανότητας να είναι κάποιος Αλβανός και ταυτόχρονα επισκέπτης
ξένης χώρας με σκοπό την αναψυχή…
Η δική μου πάντως
στόχευση ήταν μεταξύ σοβαρού και αστείου : Αυτό που ήθελα να πω στο
άρθρο , ήταν η καταδίκη του κτηνοτρόφου σε μια σιαμαία σχέση με το κοπάδι
του . Το γεγονός δηλαδή ότι δεν μπορούσε να το αφήσει ούτε μια στιγμή, ότι δεν
είχε όπως ο κάθε εργαζόμενος τη
δυνατότητα στην καλοκαιρινή άδεια, στο ελεύθερο
σαββατοκύριακο, στην εορταστική αργία.
Και τώρα ; Τώρα φτάσαμε στο σημείο να μπαίνει αγγελία για
«βοηθό βοσκού» στο Ομορφοχώρι Λάρισας , και να εκδηλώνεται ζήτηση της θέσης ακόμη
και από 120 απελπισμένους ανέργους….Και τελικά, σύμφωνα με την εφημερίδα ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ, να «περνάνε»
στα ημιτελικά 5 άτομα, για να επιλεγεί ο ένας και τυχερός βοηθός βοσκού…
Η κατάσταση είναι της
αρμοδιότητας του Μηλιώκα:
«Κι ιπειδή ούλη τη μέρα φκιάνου
του τσουμπάν’
γινικά στου άρμιγμα κανένας δε μι φτάν’»…
γινικά στου άρμιγμα κανένας δε μι φτάν’»…
Στο αμερικανικό
γουέστ οι αγελάρηδες υπερηφανεύονταν για τα λάσα και για το γρήγορο τράβηγμα
πιστολιού, εδώ μπορούμε να υπερηφανευόμαστε για το πιο γρήγορο άρμεγμα : Καθόλου δυσεξήγητο, έτσι όπως μας
αρμέγουν….
ΥΓ. Εν όψει, έργο του Επαμεινώνδα Θωμόπουλου
