Στο κοντινό
παρελθόν ακούσαμε όχι λίγα ευχολόγια από «διεθνιστές», «αντιμιλιταριστές», «εκσυγχρονιστές»
και άλλους εικάζοντες το «τέλος της Ιστορίας»
- και επομένως το τέλος της πιθανότητας συμβατικών πολέμων στα πέριξ ή και εντός της «ευρωπαϊκής οικογένειας»….
Ακούσαμε και τους ευρωτραφείς συμβουλάτορες τύπου Κον Μπεντίτ να μας εγκαλούν για τις εξοπλιστικές
μας δαπάνες, χωρίς να μας εκθέτουν τις δικές
τους συμβολές στην εμπέδωση της ευρωπαϊκής
ασφάλειας – η οποία προφανώς θα απέβαινε εις
βάρος των συμφερόντων της γαλλογερμανικής εξοπλιστικής βιομηχανίας…
Ακούσαμε
πολλά και διάφορα για τα ελληνικά αμυντικά κόστη , όμως αυτά τα κόστη ελάχιστα
αντιμετωπίσθηκαν ως επένδυση στον τομέα της
ασφάλειας και της αποτροπής κινδύνων εις βάρος της χώρας…Και τώρα, η χθεσινή τρίωρη επαφή του Αλέξη Τσίπρα, του Μανώλη Γλέζου και των
άλλων στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ, με τη στρατιωτική ηγεσία του Υπουργείου Εθνικής
Άμυνας, έδειξε πραγματικά την υπεύθυνη στάση της μείζονος Αριστεράς στα
ζητήματα της αμυντικής οχύρωσης της χώρας. Δικαίως η πλευρά του ΣΥΡΙΖΑ
έθεσε το ζήτημα της «παραγωγής» του ίδιου επιπέδου αμυντικής ικανότητας της χώρας, με το μικρότερο δυνατό κόστος ! Και μέσα στα πλαίσια του ίδιου συλλογισμού, δικαίως αναφέρθηκε στην ανάγκη του περάσματος της αμυντικής πολεμικής βιομηχανίας υπό ελληνικό εθνικό έλεγχο, για να
ανασυγκροτηθεί και αξιοποιηθεί προς
όφελος της μαχητικής ικανότητας των Ενόπλων Δυνάμεων…..
Όλα αυτά ήταν υπεύθυνα, καθαρά και ξάστερα – έστω κι
αν κάποιοι προτίμησαν να ψειρίζουν τα οπίσθια της μαίμούς …Εννοώ μερικούς που δυσαρεστήθηκαν
από τη στάση του ΣΥΡΙΖΑ με την εκ μέρους του ανάληψη υπεύθυνης θέσης για την ολότητα των
κοινωνικών και πολιτικών θεμάτων – της άμυνας συμπεριλαμβανομένης…Θα
προτιμούσαν ένα ΣΥΡΙΖΑ που θα διατυπώνει αβλαβείς, αντιπολεμικές και
φιλειρηνικές γενικότητες, για να δίνει πάτημα στη δική τους κριτική…
Δυστυχώς, στη πολιτική υπάρχει κι αυτό το φαινόμενο :
Αντί κάποιοι να επιχαίρουν από τη
προσχώρηση των άλλων στην άποψή τους, αισθάνονται δυσαρεστημένοι. Η προτίμηση της
«μη-δικαίωσης» είναι ένα είδος πολιτικού μαζοχισμού, αλλά η ζωή
έχει τις δικές της ανάγκες και είναι ικανή να παραμερίζει κάθε αβανγκαρντισμό….
