Το δεύτερο φεστιβάλ ταινιών Υγείας στην ΚΩ,μεταξύ 1-6 Σεπτεμβρίου, ήταν αναμφίβολα πιο εντυπωσιακό και παραγωγικό σε σχέση με αυτό της προηγούμενης χρονιάς…Υπήρχαν περισσότερες από 100 ταινίες, υπήρχαν παρουσίες γιατρών, σκηνοθετών, ανθρώπων που είχαν βιώσει ειδικά προβλήματα υγείας, κι ακόμη υπήρχε η έντονη παρουσία της εγχώριας κοινωνίας . Παρά τον λιλιπούτειο προϋπολογισμό των 200 χιλ. ευρώ, το Φεστιβάλ δεν γλίτωσε κάποιους αντιπολιτευτικούς υπαινιγμούς, πιθανότατα λόγω των επερχόμενων αυτοδιοικητικών εκλογών του Νοεμβρίου. Όμως η σχέση του με τους κατοίκους του νησιού εμφανίστηκε ισχυρότερη από πέρυσι.
Η παρουσία ξένων και εγχώριων «διασημοτήτων» σε συνδυασμό με την πραγματοποίηση μιας πολυήμερης πολιτιστικής εκδήλωσης , εντάχθηκε μέσα στο νέο πνεύμα του «εμπλουτισμού του τουριστικού προϊόντος» και της αναβάθμισής του. Ο «εμπλουτισμός» αυτός οπωσδήποτε απαιτεί μια ικανή δοσολογία πολιτισμού και δεν μπορεί να είναι αποτέλεσμα ευκαιριακών κινήσεων. Προς το παρόν οι ελληνικοί τουριστικοί προορισμοί εμφανίζουν σημαντικό έλλειμμα πολιτισμού, δοθείσης της «παλαιοτουριστικής» ερωτοτροπίας με τον «Τουρισμό υψηλής στάθμης» και με τις γκλαμουροειδείς δομές, όμως τα πράγματα εμπεριέχουν πλέον και μια αντίθετη δυναμική : Μια δυναμική που μπορεί να αντισταθεί στις καταστάσεις των μέθυσων τουριστικών ορδών τύπου Κρήτης ή στις “all inclusive” δομές για ενσταβλισμένους τουρίστες – που κάνουν τα πάντα μέσα στα χωρικά όρια των ξενοδοχειακών συγκροτημάτων, όχι όμως και τουρισμό….
Το Φεστιβάλ έδωσε στους φεστιβαλιστές την ευκαιρία για πολλούς και εξατομικευμένους συνδυασμούς του «τερπνού» με το «ωφέλιμο», για τη πρόσληψη γνώσεων και εμπειριών μέσα σε ένα σκηνικό καλαίσθητο και χαρούμενο. Έδωσε επίσης την ευκαιρία για μια επανάληψη του Ιπποκρατικού όρκου στο χώρο του Ιπποκράτειου θεραπευτηρίου – αυτής της διάσημης «πολυκλινικής» των αρχαίων χρόνων. Η διαδικασία εκφώνησης του όρκου είχε μια αναμφίβολη θεατρικότητα – δηλαδή κάθε άλλο παρά θεατρινισμό – παρέχοντας έτσι ένα μοντέλο για εφαρμογές σε άλλες περιπτώσεις «αναβιώσεων». Η «προσομοίωση» της διαδικασίας του Ιπποκράτειου όρκου ήταν καλή αλλά θα μπορούσε να είναι καλύτερη, αν έλειπε το μπλουτζιν του επί κεφαλής της παράστασης, που εκφωνούσε τον όρκο….
Οι ταινίες ήταν πολλές και ποικίλες, ξεπερνώντας κατά πολύ την ατομική «φέρουσα ικανότητα» - δηλαδή την ικανότητα παρακολούθησης και κριτικής κατανόησής τους από ένα άτομο…Αναγκαστικά ο λόγος γι αυτές είναι λόγος προσωπικός και αντανακλά την κάθε ιδιαίτερη εμπειρία.
Με αυτό το πνεύμα λοιπόν, ο υποφαινόμενος μπορεί να πει ότι ξεχώρισε την «ΑΘΕΡΑΠΕΥΤΗ ΙΝΔΙΑ» (Incurable India), σε σκηνοθεσία και με σενάριο του UMESH AGGARVAL .H ταινία χαρακτηριζόταν από μια ισόρροπη έκθεση της συνολικής κατάστασης των Ινδιών και της προσωπικής –εφιαλτικής διαδρομής κάποιων ατόμων μέσα σε ένα φρικτό σύστημα . Ζουμάριζε στις ουρές χιλιομέτρων, στις διανυκτερεύσεις στον περίβολο νοσοκομείων για την επίτευξη της ποθητής «συνέντευξης» με το γιατρό, στα εξωφρενικά κόστη της περίθαλψης στον ιδιωτικό τομέα : και παράλληλα ανεδείκνυε τα προβλήματα ενός ανύπαρκτου Κράτους Πρόνοιας, όπου μόνο το 1% του ΑΕΠ υπηρετεί την υγεία των πολιτών και όπου η σχέση νοσηλευτών και νοσηλευομένων είναι εξωφρενικά χαμηλή. Ο σκηνοθέτης δήλωνε με σαφήνεια τη διαπάλη των δημοσίων υπηρεσιών με τους οπαδούς της ιδιωτικοποίησης, ενώ επίσης είχε κότσια ώστε να ονοματίζει τους εκπροσώπους του κακού – και μάλιστα με τις φιλοδοξίες τους για μεγάλες εξαγωγές υπηρεσιών υγείας.
Να μια υγιής στάση ζωής, που θα μπορούσε να διδάσκει και πολλούς δικούς μας ασχολούμενους με τα κινηματογραφικά…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου